Vorige week, na de maandelijkse koffieochtend die ik eens per maand organiseer, had ik een afspraak van een half uur met een moeder. Ze wilde graag met mij praten over precies dat waar de koffieochtend over gegaan was: dat het soms zo zwaar is om van je eigen kind te houden. Door het taboe dat heerst om dat toe te geven, had ze die ochtend niet durven komen. En dat was eigenlijk heel jammer, want juist met de andere ouders had ze haar verdriet en eenzaamheid kunnen delen. Alles mocht gezegd worden en juist tijdens een koffieochtend zijn er geen meningen en heeft niemand een oordeel. Maar uit een gevoel van schaamte had zij zichzelf dat samen delen ontnomen.
Ons gesprek was mooi en waardevol. Ze voelde zich gehoord en liep met een betraand, maar opgeheven gezicht mijn kantoor uit.
En toch blijft het jammer.
Het blijft jammer dat zoveel ouders het gevoel hebben dat ze hun diepere emoties niet kunnen delen. Of eigenlijk van zichzelf niet mogen delen met een ander. En dat maakt juist extra eenzaam.
Wanneer je je emoties altijd voor je houdt, loopt je emmer op een gegeven moment compleet over. En dan krijg je vaak opeens zo veel voor je kiezen dat het maar de vraag is hoe je daarmee omgaat. Je zult niet de eerste ouder zijn die eindigt met een soort van burn-out. En hoe ga je het dan doen?
Jouw kind zal je nog steeds even veel nodig hebben, maar dan ben jij misschien niet meer in staat om er voor hem te zijn. Simpelweg doordat je alles te lang voor je hebt gehouden. Doordat je niet hebt durven delen wat jou ontzettend dwars zit of wat jou elke dag opnieuw het gevoel geeft dat je faalt. Dat je niet alleen faalt als moeder maar ook als partner, collega en vriendin. Je wereld zal steeds kleiner worden en je zult je steeds eenzamer voelen. En dat zal jou en je omgeving niet echt helpen.
Het beeld van de juiste opvoeding moet ze gaan bijschaven
Over twee weken komt ze weer, om te leren delen wat het precies is dat het opvoeden van haar kind voor haar zo moeilijk maakt. Om te leren ontdekken waar haar eigen kwaliteiten liggen. Om te leren hoe ze deze kwaliteiten kan inzetten zodat ze ook dit kind goed kan opvoeden. Ze komt weer om meer inzicht in de diagnose te krijgen. En ze komt weer voor de erkenning dat de opvoeding van haar kind af en toe gewoon echt heel moeilijk is. Want een zeer gestructureerde opvoeding is heel belangrijk voor hem, maar zij had het zich zo anders voorgesteld.
Zij zal haar beeld moeten bijschaven en hierdoor zal ze ontdekken dat ze wél die goede moeder is die ze altijd had willen zijn. Ook al is dat een andere moeder dan ze bij zijn geboorte voor ogen had.